Pangarap

Kadalasan pag tinanong ang isang bata kung ano pangarap nia paglaki, lagi nilang isasagot “Nars, Doctor, pulis, titser, sundalo, atbp.” Di ko alam kung bakit ganun nalamang ang mga naisasagot ng mga bata once na tatanungin sila. Siguro dahil iyon ang madalas nila makita sa teebi na propesyon kaya ito ang madaling tumitimo sa kanilang murang isipan. Pero iisa lang ang alam ko… na sa likod ng mga munting pangrap na ito, ang lahat ng rason ay para makatulong sa pamilya.

 Lumaki ako sa hirap at masasabing pamilyang sinubok ng panahon at pagkakataon. Pinagbuklod ng pagmamahal at hinubog ng pangaral at positibong pananaw ng aking nanay. Marahil dahil na din sa dinanas at nakita kong paraan ng aming pamumuhay di ako sumukong mangarap. Isa pa normal namang mangarap at libre pa!

Simple lang ang pangarap ko, ang maiahon ko ang aking pamilya at mabigyan ng ginhawa ang aking ina. Sinikap kong matapos ang aking pag-aaral at mag working student para mairaos ang aking minimithing diploma. Makaraang makapagtapos ay sinimulan ko na ang operation “parangarap para kay nanay”. Halos magdalawa ako ng trabaho nuon, titser sa collegio sa umaga, kapteyn weyter sa gabi. Di alintana ang pagod at puyat, basta para kay nanay. Pagod mula sa trabaho, naglambing ako kay nanay na magkape sa ilalim ng punong mangga at magkwentuhan habang minamasdan ang pagputok ng umaga.

Kwentuhan, biruan, at usapang mag ina ang sumasalubong sa aming araw nun. Isang tanong ang di ko makakalimutan at isang sagot na mas lalong nagpaigting sa aking pangarap. Tinanong ko ang aking nanay kung ano ang kanyang pangrap bukod pa sa makita kami na maayos na ang buhay.

Mula sa pagkakayuko, isang lumuluhang sagot ang aking nadinig:

“Ang makaahon sa hirap at makaranas ng ginhawa anak, dahil kung tatanungin mo ako kung hirap na ako? Oo, pagod na pagod na ako nak’, pagod na pagod na” sabay ang hagulgol sa aking mga bisig.

Di ko alam kung ano naramdaman ko nun pero isa lang ang tumatak sa akin, ang pangrap ko maiahon si nanay at mabigyan kahit ng simpleng pamumuhay. Daglian akong lumuwas ng maynila para mag apply at pumila sa 20 agency na nangangailangan ng OwEpDabalyu papuntang gitnang silangan. Naisip ko na sa paraang iyon mas mapapadali ko ang aking pangarap.

2004, Isang buwan makalipas ang pagbomba sa isang kompawnd sa Saudi ay tumulak ako para magtrabaho sa isang opisina. May balot ng takot at lungkot, matapang kong hinarap ang lahat ng pagsubok. Isang taon makalipas ang paghihirap, Umuwi ako sa pinas para magbakasyon. Sa aking pagdating, bakas sa nanay at ng aking pamilya ang saya na muli kaming magkasama sama.

Masasarap na pagkain, bagong damit, maayos na tirahan, at ginahawa sa pamumuhay ang pinaranas ko sa knila. Isang buwan din akong nagbakasyon at isang lingo bago ako bumalik, habang nagaayos ako ng gamit na dadalhin ko sa Saudi, biglang pumasok ang nanay at sabay yakap sa akin. “Nak, maraming maraming salamat!” sabay tulo muli ng luha sa kanyang mga mata. “Maraming salamat sa pagpapadanas mo sa akin ng pinangarap ko, di ko makakalimutan to nak’, ngayon masasabi ko sa buhay ni Teresita, nabuhay at naranasan ko ang sarap at pangarap”…

“Nay, ito ang pangrap ko, ang matupad ang pangarap mo” sabay yakap ang nanay, at pagpatak ng luha sa aking pisngi.

Wala na yatang hihigit pa sa sarap ng madinig ko sa nanay ang mga salitang iyon. Paki wari ko, ayos na! natupad ko na ang pangrap ko.

Ngayon, muli akong nangangarap hindi para sa nanay ko at pamilya ko, kundi sa mga taong salat sa yaman at hirap sa pamumuhay. Mga taong kahit anong sikap at patuloy na sinusubok ng tadhana. Susubukan ko kahit sa maliit na bagay at pamamaraan na tuparin ang kanilang mga pangarap. Sa aking pagbalik sa gitnang silangan baon ko ang tatag ng loob, pagmamahal sa pamilya at malasakit sa kapwa. Ako bilang isang simpleng OFW, muling susubok makatupad ng pangarap di lamang ng aking pamilya gayun din ng ibang salat sa yaman na kapamilya.