PanaPanahon

Madalas, marami tayong nakikilala o nakakasalamuha na tao sa ating pang araw araw na buhay. Kaibigan ng barkada, nakasakay sa jeep, ka- FB, ka-FS, ka-tweet, o sa kahit ano pang paraan natin nakilala ang mga taong masasabi nating minsan nagdaan o naging parte na ng ating pagkatao… ng ating systema.

Minsan sa di sinasadaya o inaasahang pagkakataon, may mga tao tayong makikilala na di natin aakalain na mapapalapit sa atin, magkakahulihan ng loob, magiging kaibigan. At mula ditto, uusbong ang samahang ni sa panaginip mo ang hirap iwasan, ang hirap iwanan. Yung bang minsan kahit kumakain ka, bigla mo sila maaalala, tetext mo, tatawagan mo, o minsan bigla ka nalang mapapangisi o mapapangiti pag may naalala ka na nakakatuwang bagay habang nakatingin sa kawalan. Mga bagay na pinagsaluhan, mga ala-alang naging inspiration para maging matatag pa kayo sa pagdaan ng panahon. Na kahit na di kayo magkita, magdaan man ang araw, lingo, buwan at taon, sa muli ninyong pagtatagpo parang kahapon lang… mapapawi ng halakhak o simpleng tawanan ang panahon na nagkawalay kayo.

May mga tao na makikilala natin na parang dadaan lang sa buhay mo, pero kahit ganon kahit sa sandaling pagkakaibigan o pagsasama, alam mo sa sarili mo na naging parte na sia ng kung ano at sino ka bago pa sila dumating. Nakadagdag sila ng kulay, at timpla n gating buhay. Madami ako nagiging kaibigan, (kahit karamihan inaakala na suplado ako) Mga nakilala sa mga kakilala, kaibigan ng kaibigan ko, nakasabay bumili ng alak, at kung ano ano pa. Masasabi ko na bawat taong nagdaan at naging aking kaibigan madami na din ako natutunan. Isa na dito, ang maging matatag… lalo sa panahon ng paglisan. Hindi nman lahat permanente, hindi lahat ng gusto natin pwede.

Madalas, lahat tayo ay iiwan ng mga taong nakilala natin, naging kaibigan, naging sandalan… mga taong mahal o minahal na natin. Nagsilbing inspiration at nagpapangiti sa atin sa kabila ng problema, nagpapsaya, nagpapaalala na di tayo nag iisa. Magbibiro at magpapatawa kahit na nagmumuka nang tanga, nagiging conry pero mabentang mabenta. Mga taong ang hirap nang alisin sa nakasanayan at minahal na systema.

Sa buhay, darating ang isang pagkakataon na we have to make decisions or choices. For what I know, choices we think that would make our life better kahit na mahirap o masakit. PAIN is part of LOVING, loving is part of LIVING. Its hard to say goodbye or even say see you soon, kung alam mo na matagal kau muling magkikita, mahabang panahon bago muli kayo magkasama… o minsan, yun na ang huli ninyong pagkikita.

It’s hard, but yet we have to. Maybe it’s just that the season for our relationship with them is over. We may not understand it; we may be disappointed or daunted and tend to forget to stir things up. But soon, in GOD’s TIME we will be enlightened. We will learn to LET GO. It’s part of our life journey, a self discovery. Kapag may taong umalis at iniwan tayo; o relasyon na natapos – kaibigan man, kaklase, kasamahan sa trabaho, mahal sa buhay o naging parte na ng ating buhay – Wag tayong malungkot, wag tayong magmukmok. Even how hard we try to make it last, o let them stay, if it is time… the only thing we could do is ACCEPTANCE.

They have been part of us, they have been part of what we are now, and part of becoming a better person. We should be thankful that once in our journey our paths crossed… shared memories… learned from experiences. We become real to ourselves and get comfortable sa kanila. With them, we feel free; we feel light; we are so genuine. We give the best of ourselves and even forget the problems we have.

Let go and be ready for whatever God’s plan for us through our life. Be the best that we can be. Spend every moment with the people we know. Make precious memories to keep and cherish as we grow old and as time passes by. Live every day as if it your last at least, in that way, we may not have bunch of regrets when our chapter ends.

 

“Life is too short to live with full of regrets.”

 

—  topexpress

Sa daigdig ng kalikasan

Sa mga kabagang kong blogger at kachokaran kong lurkers, Musta naman? paumanhin sa aking panandaliang pamamahinga sa mundo ng blogosperyo. Mula sa pananahimik, heto at muling nagbabalik ang inyong lingkod, animo’y adik! 😛

Nakaraang taon nung makita ko at isa sa bumoto online sa mga kaibigang blogger ang tungkol sa Saranggola Blog Awards ni Kuya Bernard. =D  At sa taong ito, ang inyong lingkod ay naki-isa sa kasiyahang ito. Kaya ipagpaumanhin nio po. (sana makuha ko din boto nio :D)

“Kaibigang Puno”

Buto nang ika’y itanim,
tabong tubig kung ika’y diligin
Pagsilip ng iyong sanga, sabik na aking makita.
Luntian mong dahon, hinihintay umusbong

Matibay mong sanga nagsilbing aking kama,
Hanging dumadaloy, animo ako ay inuugoy.
Lilim na iyong dulot, sa init nagsilbing aking kumot.
Nagsisilbing taguan sa tuwing aso ko’y kaharutan,

Panahon ng sakuna,
panahon ng aking pangamba,
Hangin na sa iyo’y humahampas,
kabog ng dibdib ko’y anong lakas.

Ugat mong nakakakapit sa lupa,
lumalaban sa dumaragasang baha
Umulan, umaraw, nananatiling matatag
Hay salamat! Dahil sayo ako ay panatag.

Taon ang nagdaan, kay dami nang naranasan
bunga mo’y nagsibulan, o kay sarap pagmasdan
Ika’y yayakapin, hindi ko lilimutin
Bahagi ka ng nakaraan, isang napakasayang kabataan.

“Kalikasan”

Masdan ang ating paligid
Mistulang naghihingalo’t nanganganib
Samu’t saring salot,
tao din ang may dulot.

Walang sawang pagpaslang
Sa luntian na kagubatan,
Walang awang paglason
Sa anyong tubig, basura’y abot ang tapon.

Tambuchong itim ang usok
Mga pabrikang animo’y kabuteng sumusulpot
Malinis na hangin, ating hangarin
Disiplina sa sarili, ating nang atupagin.

Ngayon ang simula,
Pagkakaisa ng madla
Tungo sa iisang mithiin
Mayamang kalikasan, dulot ay kaginhawahan.

Regalong yaman ng kalikasan
Nawa ay ating pag-ingatan
Sa buhay natin ay nagbibigay ng yaman
Tungo sa minimithing kaunlaran ng naghihirap na bayan.

“Nyebe”

Pangarap ng karamihan
Paskong may kalamigan
Makakapal na saplot
Init sa katawan ay dulot.

Mala bulak kung bumagsak
Mula sa langit na parang umiiyak
Bata man o may katandaan
Dulot nito’y kagalakan.

Aking inakala, mula pa nang pagkabata
Nyebe ay panaginip lamang.
Ngayon akin nang nararanasan.
O..hay! Anong lamig.

Luntiang kapaligiran,
binalot ng kaputian
Mga hayop sa kakahuyan,
Nagsimula nang maglikasan.

Lamig na dulot sa kalamnan nanunuot,
Paskong puti kung tawagin
Masaya naman kung tutuusin
Hindi nga lang kasing tulad
Ng pasko sa nayon natin.

-=topexpress=-

Ka-BeRks

Ang isang tao daw na walang kaibigan ay maikukumpara sa isang isla.  Nag-iisa, tahimik, at matamlay. No man is an Island ika nga. Isa sa pinaka mahirap na pinagdadaanan ng mga taong gaya ko o ng mga kababayan nating nanignigbang bansa ay ang malungkot at mangulila. Sa isang lugar na malayo sa ating tunay na tahanan, hindi madaling makahanap ng kaibigan lalo na kung makikipagsabayan o sapalaran sa mga taong iba ang kultura at pananaw.

Ang bilis ng panahon, parang kailan lang, isa ako sa mga pumipila sa bawat ahensyang naghahanap ng mga pilipinong nagnanais na mangibang bansa. Di alintana ang init ng araw, pawis at usok, uhaw at gutom, ngalay ng mga binti at paa sa pagbaybay at pagsabak sa bawat pag-aaply. Parang kahapon lang, isa akong estranghero sa isa sa pinakamalaking bansa sa mundo, binabalot ng yelo at malalawak na lupain (Canada). Mag-isang nilalabanan ang takot, ang lungkot at pangungulila sa mahal sa buhay; at ang pakiramdam na di ka angkop sa lugar, at pagaalinlangan sa bawat pagsubok na kinabibilangan.

 Sa loob ng sandaling panahon, madami na din akong nakasalamuha, at naging kakilala. Nakapalitan ng pananaw at problema sa buhay. Ang dating takot na bumabalot sa akin napalitan ng saya, tiwala at kumpyansa. Ang bawat halakhak at tawanan ay ala-ala na titimo sa akin saan man ako mapunta. Nakakalungkot lng isipin na sa ating paglalakbay, hindi lahat makakasama, may mga aalis at may mga dadating din.

 

Sa ilang taon ko nang paglalakbay at paghahanap buhay sa mga bansang banyaga, Isang bagay ang natutunan ko sa pagkikipagkaibigan; ito ay ang pagkakaibigan di kailangan pare-pareho… di kailangang lagi magksama.. magkausap.. magkita.. minsan may di pagkakasundo.. minsan may tampuhang namumuo… pero hindi iyon sapat para mawasak o masira ang samahan na sinubok na ng tiwala at pagmamalasakit, pagmamahal at pang unawa, na sa sandaling pagkakakilanlan, sa sandaling pagsasama sa lakbay ng buhay, nagdadamayan kapag may nangailangan. Nakikinig, nagpapayo, nagpapakatotoo at nagpapakatao.

“Friends may change and friendship may evolve. But it will not truly end because friendship is not just merely a one time trip, but it is a lifetime journey. A shadow that silently follows wherever we may go…”

— topexpress

Inay ko po!!!

Hindi sa lahat ng panahon kasama natin sila, hindi sa lahat ng oras nasasabi natin ang totoong saloobin natin sa kanya. Pero ang totoo, sila ang inaalayan natin ng ating sakripisyo at nagsisilbing inspirasyon para sa ating mga pangarap at panaginip.

Hindi ko na matandaan kung kelan ako huling kinantahan ng nanay bago matulog, kung kelan nia ako pinaliguan at ginamot ang sugat dulot ng aking kalikutan. Hindi matatawarang sakripisyo ang handog nila, na ultimo buhay nila handa sila ibigay para lang sa ikakaganda at ligaya ng ating mga buhay.

Inay, mama, mother, mommy, etc. iilan lang ang mga ito na tawag pero kailan nga ba natin nasabi sa kanila ng harapan o kahit man lang sa simpleng usapan sa telepono na.. “Nay, i love u… Maraming maraming salamat sa walang sawang pagmamahal.”

Nakakalungkot lang isipin na sa pagtakbo ng panahon at paglipas nito, Kasabay ng modernong panahon at magarbong laruan, hindi natin namamalayan na nakakalimutan at naisasantabi na natin ang babaeng nagalaga at umintindi sa lahat ng oras na kailangan natin ng karamay.

Marapat lamang na bigyan sila ng pugay at ibalik natin ang pagmamahal na inihandog nila sa atin. Ngayon, inaalay ko ang videong ito sa babaeng sanhi ng aking lakas, tatag at inspirasyon para lumaban sa buhay at kapalaran.

“Nay, mahal na mahal kita. Sana kung makita mo man ito, sana maramdaman mo na kahit malayo ako, nandito lang ako para ako naman ang mag-alaga sa iyo. I miss you aking nanay, at mahal na mahal kita.”

Mga Ka-Blog, pinakikilala ko ang aking dakilang at mapagmahal kong ina.. (kung san ako nagmana!)

MRS. TERESITA BARTOLOME y beuda de LUZANA

Happy Mothers Day Nay!

and to all the mothers.

“A Mother’s love is the fuel that enables a normal human being to do the impossible.”

Regalo (bertday gips sequel)

29 years na akong nagdidiwang ng kaarawan, at sa loob ng mga taon na iyon, sari sari na din ang aking natanggap na regalo. Hindi ko na mabilang ang bawat kasiyahan at bagay na meron ako hindi lang sa aking kaarawan gayun din sa aking buhay na kinagisnan. Naisulat ko na ang ang aking naging unang karanasan sa pagdiwang ng aking bertday sa keneda, at mga bertday gips. Makalipas ng isang taon na pakikipagsapalaran at pakikipagkaibigan, isang taus pusong pasasalamat sa aking kaarawan ang hatid sa lahat ng umagapay, sumubaybay at sumunod sa lakbay ng aking buhay.

Heto isang pasilip na pagkilala sa akin bilang toper a.c.a “topexpress” from Sassy Girl:

Hindi ko inaasahan na sa simpleng pakikisama at pagiging makulet at kwela, makakatisod ako ng mga taong ituturing at itinuring na akong kaibigan at kapamilya. Hindi ko kahit kailanman makakalimutan ang minsan na iparamdam sa akin na mahalaga at importante ako. Isang pasasalamat sa lahat ng taong nag effort para sa birthday ko at lalo na sa mga regalo na pinagkaloob sa akin.

Mag mula sa mga greeting cards, apparels at alak.

Bag, reading book, tees at combo regalo!

Hindi kailanman mawawala sa aking alaala ang bawat oras na pinaraparamdam sa akin ang kahalagahan ng salitang “buhay” at “ligaya at saya”. Hindi sapat ng mga materyal na bagay para mapasaya ang tao, maaring “oo” sa ilan pero para sa akin, ang pinaka masaya at makakapagpapasaya sau ang regalong ito:

GIFT of LIFE

Walang materyal o ano mang bagay ang hihigit at gaganda pa sa “regalong buhay” ng Diyos Ama. Marapat na lubos na pasasalamat at pagyamanin ang regalong kaloob. Sa bawat pasakit may ginahawa, sa bawat pagsubok may tagumpay. Ang buhay ay isang paglalakbay, isang storya, tayo ang BIDA!

GIFT of FRIENDSHIP

No Man is an Island. Hindi ko maikakaila na kung ano ako ngayon ay dahil na din sa mga taong nakilala at nakasalamuha ko. Mga taong naging kakilala, kaaway, at kaibigan. Hindi lahat ng bagay natututunan natin sa bahay. Ang totoong laban ng buhay ay nagsisimula sa labas at pakikipag kapwa tao. To all my friends, I AM SO BLESSED to HAVE YOU. Thanks for the gift of friendship.

GIFT of LOVE

What keeps me dreaming and believing is all because of LOVE. I have once said that in order to enjoy life, we have to LOVE LIFE. Mahalin natin bawat tao na nakapaligid sa atin, mga taong nagbibigay inspiration, at pahalaga sa atin.

Ang pasasalamat ay bahagi ng mga mahahabang paglalakad sa landas ng buhay. Ano ang maibibigay ko sa Diyos? Ano ang maibibigay ko sa mga mahal ko sa buhay? Mas mahalaga ang regalo natin kung bahagi ng regalong iyon ang ating buhay. Hindi kayang ipaloob sa “wrapper“. Hindi naibabalot. Ang regalo ay regalo kung bahagi ng regalong iyon ay ang buhay mo. Walang kasing halaga ito.

“ONE” Way Express

Ilang araw din ang nagdaan, ilang tasang kape na din ang nalipasan. Hirap ako umisip ng maisusulat para sa aking blog- kaarawan. Isang taon mula nang ako’y magsulat. Di ko inakala na mamahalin ko ang pagbloblog. Ang bilis ng panahon sobra! Sa bawat pagdaan ng panahon kasabay ng bawat blog na aking na isinusulat, madami dami na din akong  nasabi o nai-kwento. Malayo layo na din ang aking narating sa mundo ng blogging, gayun din madami dami na din ang sa akin ay pumansin.

Ngunit, nais kong gamitin ang pagkakataon ito upang magbigay pugay sa mga taong lubos kong pinasasalamatan at kinikilala sa lahat ng meron ako ngayon at kung sino, kung ano at paano ako nagsimula noon at ngayon:

Ang aking nanay ay si Teresita Bartolome Luzana, isang simpleng babae na may payak at simpleng pangarap para sa kanya at kanyang pamilya. Isang babaeng ginamit ng diyos para magluwal at gumabay sa akin at sa aming pamilya. Isang babaeng hugutan ng lakas, at inspirasyon.

“Nay, Maraming salamat sa lahat ng sakrispisyo, pagmamahal, at pag kalinga. Hindi ko man lagi nasasabi sau to, pero.. NANAY, MAHAL na MAHAL kita! Lubos ang aking pasasalamat sa diyos dahil ikaw ang aking naging NANAY.”

Ching ching,   Hindi mo alam kung paano mo ako na iniinspire sa mga bagay na ipinapa alala at paramdam mo sa akin. Sa suporta at pagtititwala, sa pagmamahal at pagtitiyaga sa akin. Sa panahon ng aking kahinaan, pinilit mo akong pinalaban at pinaalalahanan sa mga bagay na dapat kong tandaan. Sa bawat blog ko tahimik ka lang nagmamasid at pumapalakpak. KAsama ka lagi sa aking dasal at laban. Maraming salamat. Labyu ching!

Sa aking dalawang kapatid, sa inyong tahimik na pagsuporta at paghanga. Sa patuloy ninyong pagpaparamdam ng pagmamahal at pagiging proud sa aking bilang dikong, maraming maraming salamat. PAtuloy nawa nating maabot ang bawat pangarap na ating ninanais nuon para sa nanay at sa ating  mga sariling pamilya.

Mam Lani, Mam Bles, Mam Alice, Mam Myrah at sa aking mga naging guro, MAraming salamat po sa patuloy na paniniwala sa akin mula pa ng ako’y isang mag-aaral pa lamang hanggang ngayon na akoy ganap nang mangagawang OFW. Sa patuloy na pagsuporta at pagkilala na ako’y ipinagmamalaking produkto ng eskuwalahang minsan nagbuklod sa atin. Maraming salamat po sa inyo.

Utol Bon, ikaw ang dahilan kung bakit ako blogger ngayon. Hindi sa aking hinagap na maging isang manunulat. Mula nuon college gang ngayon isa ka sa mga taong patuloy na pinapalakas ang loob ko at nagpapaalala kung anong klase at paano ilabas ang talento na meron ako. Isang tunay na kaibigan. Sa lahat ng ito tol, maraming maraming salamat.

Sa mga kablog na naging aking mga kaibigan, maraming salamat sa patuloy na pagbibigay ng inspirasyon upang patuloy akong magsulat, magbahagi, at magkwento. Fr. Fiel, maraming salamat po sa mga dasal hindi lamang para sa akin kundi para sa mga taong nangangailangan nito. Sa lahat ng mga ka-schoolmate ko at ka-bloggers na patuloy na naniniwala at bumabasa sa aking kwentong binibitawan dito sa aking blog tahanan. MAraming maraming salamat po.

Higit sa lahat, lubos at wagas na pasasalamat ang aking sambit para sa ating panginoon, sa patuloy na pagmamahal, unawa, proteksyon, at gabay sa bawat araw na akoy nabubuhay. Hindi ako perpektong tao, pero sinusubukan kong maging mas mabuting indibidual sa bawat araw na dumadaan. Hindi ko inaasahan ang lahat ng bagay na meron ako ngayon, isang malaki nang regalo ang sa aki’y ipinagkaloob mo… ang regalo ng BUHAY. PAtuloy akong maglilingkod at sisikapin na maging karapatdapat, at mabuting anak at nilikha.

Isang taon ng masasayang kwentuhan at pagbibigay saya, gayun din ng inspirasyon sa bawat isa at mambabasa. Isang taong di mawawala sa aking alaala. Isang taong puno ng supresa at saya. Nawa ay patuloy ako at ang bawat isa na maging isang inspirasyon sa bawat mambabasa at bloggista dito sa mundo ng blogosperyo. Isang responsibilidad at karangalan ang maging isang blogista. Mga bagong kaibigan, bagong kakilala, bagong kwento, at aral. Isang taon puno ng kulay sa byaheng express!

Mula Noon:

Hanggang Ngayon:

Maraming maraming salamat po!

“Nobody can go back and start a new beginning, but anyone can start today and make a new ending. “

Olympic Spirit

Sports is one of my favorite past time when I was still working at the Kingdom of Saudi Arabia, particularly badminton. Hindi ako natitigil ng bahay after work o weekends dahil sa paglalaro nito. Nuong bata pa ako (which is bata pa din naman ako till now :P) Badminton na ang naging larong pampalakasan ang aking nakahiligan at kinakitaan ng galing. Pinangarap ko nga na makasali sa Palarong Pambansa at higit sa Olympics. Masasabi ko na nanatiling panaginip nalang ito, ang mahalaga hinamon ko at kinalaban ko ang pinaka mahigpit na kalaban ko sa mundo, ang aking sarili.

Maswerte ako dahil sa hindi man ako nakasali o naranasan ang kung ano ang feeling ng makasali sa Olympics o Palarong Pampalakasan ay naranasan at naramdaman ko ang spirit ng Olympics. Ang 2010 Winter Olympics ay ginanap sa Vancouver, British Columbia, Canada mula nuong February 12–28, 2010, Approximately 2,600 athletes from 82 nations participated in 86 events in fifteen disciplines. Syempre hindi ko pinalampas ang pagkakataon na masaksihan ang pambihirang Torch relay na kung saan ang aming lugar ay isa sa 10 provinces and three territories na iikutan ng pamosong torch.

Kakaiba ang aking naramdaman nang aking personal na nasaksihan at nakita nag pamosong torch at ang moment na itinatakbo ito ng representative ng sikat na manlalaro at torch bearer ng aming probinsyang Nova Scotia. Di ko alam pero ramdam ko ang init (ng ulo ng katabi ko kasi nasisiksik namin sia :P) ng pagtanggap at spirit ng torch na makita mo personally.

Naging mahigpit ang labanan at kompetisyon sa pagitan ng mga bansang naglalaban-laban para sa medalya at karangalan ng kani-kanilang bansa. Maswerte ang bansang aking kinalalagyan dahil mapalad nilang nasusungkit na animo’y bayabas na hinog ang mga medalyang ginto sa ibat ibang larangan ng Winter Games Olympic. Bago nag huling araw ng pamosong pampalakasan, naging mahigpit ang labanan mula sa dalawang malalakas na bansa sa larong hockey. Ang Bansang Amerika laban sa Canada. ANg hockey ay ang national sports ng Canada (keneda sa slang! Ahahahaha)

Sakto at nagkataon na day off ng inyong lingkod kaya sa araw ng finals ng huling laro sa Olympics at nasa city ako na ang pakay ay maglibot at i-treat ang aking sarili. Isang kaibigan at co-worker ko ang nag-aya na manood ng hockey finals. Isang Sports Bar ang aming pinasok (akala ko pub! Sayang! Amf!). Mula duon ay nakita ko na ang mga fans ng larong hockey at mga Canadians na masugid na sumusuporta sa kanilang pambato.

 Bilang mga pinoy na nagtratabaho sa bansang Canada, minarapat na naming na suportahan ang hockey team nito kaya bumili kami ng mga stickers, bells at Canadian flag upang ipakita ang aming suporta.

Exciting ang naging laban at maka-taas pwet at nakaka-malat na sigawan ang nangyari dahil sa init at dikit na laban ng dalawang koponan. Sa aming pagkasabik di na din naming na pansin na beer pla ang aming iniinom at sa akala’y tubig ito na pamatid uhaw lang. heheheehe.

Sa huli, Canada ang nagkamit ng gintong medalya sa huling laro bago matapos ang 2010 Winter Olympics.

Sigawan, hiyawan, palakpakan at yakapan ang lahat ng mga taong nanonood sa bar sa pagkakapanalo ng kanilang koponan. Ang hindi magkakakilala ay pinagbuklod at pinagsama ng iisang ligaya at saya. Hindi ko mapaliwanag ang emotion na aking naramdaman dahil sa init at extreme emotion ng bawat isa sa spirit ng laban.

Mula dito, natutunan at narealize ko na, hindi man ako Canadian para maki bunyi at makisaya sa kanilang tagumpay, ngunit bilang isang manggagawang Pilipino na kinalinga at binigyan ng pagkakataon ni Bro at ng kapalaran sa bansang aking kinalalagyan, trabahong bumubuhay sa akin at sa aking pamilya. Bansang nagbibigay ng apoy para sa aking mga pangarap at plano sa buhay. Marapat at nararapat na bigyang pugay, halaga at importansya ang bawat pangyayari o karangalan nitong nakamit. MApalad ako at dahil patuloy akong pinagpapala at pinagyayabong ng bansang Canada.

Nakakatuwa at nakaka inspire ang spirit ng 2010 Olympics, mula dito natutunan ko na maniwala na kahit ang Pilipinas ay patuloy na magbabago at babangon tungo sa isang maunlad at matagumpay na ekonomiya at republika. Bansang hindi lang mayaman sa kalikasan bagkus mayaman din sa mga manlalarong kayang makipag sabayan sa mga banyagang pampalakasan. Hindi hadlang ang kahirapan, kung ang isasaisip natin at paniniwalaan ang ating adhikain na ibangon at magtutulong tulong para sa makabagong Pilipinas. Ang Malakas at Mayamang Pilipinas!

With this, I hope we continue to believe and inspire each and every Filipino to pursue dreaming and aiming high for a better life and living. May our government continue to support and promote programs for our Filipino Athletes to be more competitive and to continue cultivate their talents and the best of them. Believe in every dreams we have, and on every goals we aim, in everything we do, we must believe. For nothing can stop us once we believe.

“Believe in yourself! Have faith in your abilities! The reason you may become the master of your own destiny is because you have the power to influence your own subconscious psyche.”

Love Life

MAdaming beses na din ako nagmahal at nasaktan. Umibig at iniwan. Di naman lahat tlagang mapapa sa atin kahit ano pang gawin o kahit gaano pa natin paglaban ang isang pagmamahalan. Sa buhay ng tao, maraming bagay ang mabilis dumadaan, minsan di mo namamalayan ang pait ng nakaraan ay ating nang napag limutan, depende nalang yun kung tayo ay nagpapatali sa pait nito.

LOVE…? sabi nila matitikaman mo ang lahat ng lasa ng buhay, ang tamis, alat, asim, pakla, at pait ng pag-ibig. Sa mga lasang ito naman, matututunan natin ang isang magandang sangkap ng pag ibig… ang pagbangon at muling magmahal. Kahit gaanong sakit ang iniwan sa atin ng ating nakaraan, may luha man o dahas pilit nating niyayakap ang atig sarili sa pagmamahal na ating pinapangarap.

 

Nakakatawang balikan ang mga bagay na nagpapatunay o indikasyon na tayo ay nagmamahal o inlove… Nanjan ung day dreaming kahit nasa klase, kinikilig o napapa ngiti pag nadidinig ung favorite o theme song natin, Emo kung emo pag may mga love songs na magaganda. (ahahahahah natatawa ako habang sinusulat ko toh kasi isa ako sa ganito pag inlove. ahahah Walang basagan ng trip!) Nanjan na telebabad o chatmania kayo, kahit walang topic o paulit ulit nlng pinag uusapan parang lagging bago ang topic. Iba ang glow (ika nga!) ng tao pag in love.

May mga iba naman sa atin na kahit na harapan nang niloloko o alam na ang totoo, pilit pa din nating binubulag ang sarili sa pagmamahal na meron tyo. Bakit nga ba natin tinatanggap ang taong mahal natin kahit sa ano mang bagay na nagawa sa atin? Siguro nga gago tayo o tanga at bobo, pero mahal natin eh. Kahit ilang beses na nga tayo lokohin at saktan pero nawawala yun dahil nararamdaman natin na mahal natin tlga eh. At mas nakakagaan ng loob kung tatangapin at papatawarin kesa mawala sa atin ang taong itinuturing na kulay at buhay na natin. Pero minsan sana maisip natin na di dapat ibigay ang lahat at wag ikulong ang sarili natin sa isang bagay dahil baka di para sa atin ito.

MArami sa atin ang nagsasabi na napapagod o nagsasawa na sila magmahal. Ang iba naman sinasabi na darating nalang itong kusa. ANg karamihan sa atin iniisip na malungkot ang buhay pag walang love life… pag walang ka I love you-han, walang ka text, ka date, atbp. Madami sa atin naghahanap ng pagmamahal at pilit ipinipilit ang pagmamahal kahit di tama, at tuluyan nang nabbulag at din a nakikita ang mga taong nagmamahal sa atin ng lubos at naghihintay lang ng pagkakataon na mapansin natin sila. Bakit nga ba ang karamihan sa atin, pag tinatanong mo about love, umiiwas ng sagot, o kaya nagiging malungkot tungkol dito. Akala nila di na magiging masaya ang buhay kung walang love life.

Meron man o wala dapat nating isa isip na may mga taong nagmamahal pa sa atin, handang dumamay at umagapay sa oras man ng ating kasiyahan at kalungkutan. Nawa matutunan natin silang bigyan ng pahalagahan at pag-ingatan.

“LIFE is not about having a LOVE life; It’s a matter of LOVING LIFE”

Isang maligaya at mapagmahal ng buwan ng mga PUSO!

-= topexpress =-

P.S.

Sa lahat ng aking tagasubaybay, mambabasa, kaibigan, bagong kakilala, kablogs at magiging kakilala, higit sa lahat sa mga taong nagmamahal sa akin, taos puso po akong nagpapasalamat sa pagdalaw at pagdaan sa aking munting blog bahay. I appreciate your thoughts, views, opinions, and the stories we shared and will share thru this blog. Wala pong topexpress kung di din po dahil sa inyo. 😀

People are People

I just want to post this heart warming story from which made me realize a lot of things and inspired me, value the people we tend to forget and neglect coz of the things we always wanted. Napaiyak ako ng simpleng story na to, tagos sa puso ko.

 **********

 While a man was polishing his new car, his 4 yr old son picked up stone and scratched lines on the side of the car.

 In anger, the man took the child’s hand and hit it many times not realizing he was using a wrench.

At the hospital, the child lost all his fingers due to multiple fractures.

When the child saw his father….. with painful eyes he asked, ‘Dad when will my fingers grow back?’ The man was so hurt and speechless; he went back to his car and kicked it a lot of times.

Devastated by his own actions…… sitting in front of that car he looked at the scratches; the child had written ‘LOVE YOU DAD’.

The next day that man committed suicide. . .

Anger and Love have no limits; choose the latter to have a beautiful, lovely
life & remember this:

Things are to be used and people are to be loved.
The problem in today’s world is
that people are used while things are loved.

Let’s try always to keep this thought in mind:

“Things are to be used,
People are to be loved.”

Watch your thoughts; they become words.
Watch your words; they become actions.
Watch your actions; they become habits.
Watch your habits; they become character;
Watch your character; it becomes your destiny.

*******

” True happiness can be found within ourselves, if we just begin to look on simple things and people we have and not on those we wish we could have had. “

—- topexpress

O-nayn at O-ten

Sa paglipas ng panahon, kasabay ng pagtanda ng aking karanasan, patuloy ang ikot ng aking mundo sa buhay paglalakbay. Naging makulay ang aking nakaraang taon, dahilan para ako ay magpasalamat at mas maging matatag at mapangarap na tao.

O-nayn (2009):

#10 – Nakarating at nakapagtrabaho ako sa Canada. Ni sa aking hinagap ay di ko akalain na makakarating ako sa bansang binabalot ng yelo o nyebe tuwing taglamig. (brrrrr!! lamig) Masaya na ako sa Saudi pero God is really good, he will provide what is indeed we deserve and good for us.

#9 – Malas sa Immigration Officer. Among the 16 Filipino workers na na hire n gaming employer, ako ang minalas na kaisa-isang nabigyan ng one year working permit and the rest ay 2 years. Un kasabay ko at kumpare ko, nabigyan ng 3 years, san ka pa?!

#8 – Naranasan ko mag Kayak, Go karting, at Ski. DAti sa cartoons ko lang nakikita toh! Isang di malilimutang experience. Akala ku pang mayaman lang tu! haaaaayyy… Tenkyuuu Luuuuurd!

#7 – Wage increase freezed! Akala ko yelo lang ang naninigas dito sa Canada pati pla taas sa sweldo ng manggagawang Pilipino ay naninigas din.; ooohhh layf!

#6 – Topexpress was born. Hindi ko inakala na kaya ko pa lang magkaroon o magsulat ng sarili kong blog. Isang kaibigan ang naniwala at nagtulak sa akin para maging isang ganap na blogger. I guess i have to share the credits to him din. SALAMAT pareng BONI.

#5 – Friends, friends, at madaming Friends… Sa aking pagsisimula bilang isang blogger, ay di ko inaakala na makaka hanap ako ng bagong kakilala, kaibigan, kaBLOG, kachat, ka facebook, at iba pa. Sa mga patuloy na naniniwala, nagbabasa at tumatangkilik, at naniniwala at nagmamahal sa akin, MARAMING SALAMAT PO

#4 – Toffer the “explorer”. Isa sa personalidad ko ay pagiging gala, pero this taym itotodo na natin tooo! Double Up! Narating ko ang mga lugar na gaya nito:

Titanic Cemetery

Peggy’s Cove (Atlantic Ocean)

DollarLake

Halifax Metro

#3 – Nanalo ako sa ibat ibang blog contest gaya ng kay father fiel at gayun din sa PEBA 2009.

Maraming Salamat po Father Fiel!

#2 – Dinapuan ako ng isang sakit na sabi ay di na pwede gamutin. Under observation pa din ako for almost a month and half na.

#1 – Na renew na ang aking working permit and under process na din ang aking papers for immigrant.

At ngyong O-TEN, patuloy akong nagpapasalamat kay God dahil patuloy niya akong hinahamon at pinapatibay sa mga bagay na mahina ako. ALam ko at umaasa ako na sa taong ito, patuloy lang ang paglalakbay ng aking buhay at patuloy akong lalaban para sa aking bagong taon… ang O-ten!

“Im gonna smile cause i deserve to,

it’ll get better in time.”